Lieve Renée en Jessica,
De kokosnoot is opengebarsten en het innerlijk is naar voren gekomen.
Als overlevingsstrategie had ik de term: “ik red me wel”.
Hiermee sloot ik mijn gevoelens zodanig af, dat ik fysieke, emotionele, financiële pijn niet liet doordringen; het ergste liet me nog onberoerd. De week in La Ripe met jullie warme zorgen waarmee jullie een prachtige sfeer creëren, deed de kokosnoot openbarsten. Het was een heel pijnlijke ervaring ook al was het (of juist door) met jullie zachtheid en ik blij dat het heeft plaatsgevonden. Thuis gekomen in een leeg huis, waren de emoties me weer de baas en dat kan ik nu toelaten. Ik ben jullie en niet te vergeten Menno, Jeanette, Peter ( de liefde gaat door de maag) en velen uit de groep heel dankbaar.
Nu ik me kan openstellen, beleef ik de momenten en ga de toekomst met vertrouwen tegemoet.
Zoals Tolle aangeeft;” woorden geven niet de werkelijkheid weer maar zijn alleen richtingwijzers”.
Zo voel ik ook, dat mijn woorden povere pogingen zijn voor wat is en is gebeurd. Ik schrijf dit met tranen in de ogen, omdat ik het gemis van jullie warmte voel. Nu nog openstaan, zodat mijn eigen warmte voldoende kan zijn. Bij jullie voelde ik en zag zo nu en dan de hemel, Tao!
Heel veel dank en liefs van
…
